SAPLAN KAL
Sen kendini bir kuyuya atmışsın
Derin mi derin, ıslak ve soğuk olduğu kesin
Çıkmak istiyorsun, lakin çaban yok
Karanlığa, bu umutsuz karanlığa
Çok bel bağlamış,
sonra yalnızlıktan yakınmışsın
Ey uslanmaz gönül,
Böyle bitap düşeceğini söyleseydin
Çıkmazdım senle bu hasret yoluna
Madem karanlık zordu, kalsaydın aydınlıkta
Ben sustum, sen de yanmasaydın
Anlamaz ki beyin, bu sisli bilmeceyi
Hiçlik uğruna var olmayı dene
Bir kum tanesi, ne kadar değerliyse kum yığınıda
Bir su buharı, bir bulut için ne kadar önemliyse
Öyle ol ki, farkın kalmasın, yok ol kalablıkta
Bazen düşünürüm, sonu var mı bunun
Yani bunca yıl, hep aynı ızdırap
Aynı duygu ve değişmeyen pişmanlıkla
Olmuyor, bunda mı var hayır
Neylersin, kaderin cilvesi bu da
Saplan kal bataklığında
Unutma! her hareketinde batacaksın
Bürüneceksin soğuk bir karanlığa
Yorumlar
Yorum Gönder