Şiirimin Tadı

  Ben bir yalanın gerçeğiyim Doğrular benden uzakta rahat Elimi neye atsam küle dönüyor Küllerden bir kuş kanadı çizdim Özgürlüğü bana hatırlatsın diye Acı gerçeğin sevdalısıyken Bu sahtelikler neden etrafımda   Hakikati algılayabilmek için, kara sular indi ayağıma İçimde kıvılcımlanan aşka kulak vermeliyim Sahi aşk denen şey gerçek midir Yoksa bir silsile halinde gönüle dolanan yalan mı Uzun yoldan geldim, uzun yola çıkacağım Sevdamın uğruna Koca bir yalanın tek gerçeği olacağım

 İnsanlar birbirini etkiliyor ve bu etkilenmelerin sonrasında bir takım etkileri, sonuçları oluyor. Bu bazen güzel olsa da genelde kötü oluyor. Ama ben güzel sonucundan bahsedeceğim. Aşağıda yazdığım şiirin fikir babası olan Utku Fuat'la o gün fakülteye giderken hayat üzerine çok verimli bir sohbetimiz oldu. İbrahim de bize eşlik etti. Ama muhabbet hem farklılıkları ve buna bağlı olarak benzerliklerimizi güzel ortaya serdi. Bende oluşan bir düşüncenin aynısın başkasında da karşılığı olması güzel oluyor. Bazen de öyle bir şey söylüyorlardı ki "işte bu" diyordum. O günün akşamında yemekhanede yemeği yedikten sonra yanıma geldi ve "Hani kendiyle barışık denir ya, ben de kendiyle karışık birisi diye bir şey denebilir" dedi. Ben o an "işte bu" dedim. Hak verdim ve gerçekten çok etkilendim bundan. Ertesi gün erken kalktım ve çarşıda bir işim vardı. Onu halledikten sonra Afyonda taş medrese diye bir yer var, İmaret camiinin arkasında. Orada birkaç masa sandal...

 Her an bitmez bir acıyla kahroluyorum Derdimi anlatacak kelime yok Bilmiyorum, zaten bilsem ne olacak İnat ederim, yine de söylemem kimseye bunu Değişmeyen bir ızdırapla kıvranıyorum Yapraklar ayrılırken dalından Yağmur yağar bir de üstüne Başka baharda, başka bir ihtimalde Bir çiçek açacak ağacın dalında O an bir tebessüm gibi yüzünde belirse Tüm bu yaşananların anlamı olsan Neyse, bu yolu bilerek çıktık en baştan Ayaklarım kaldırmıyor bedenimi, yoruluyorum Kimsesizim anla, bir damla şevkatinden ver Gönlümün içinde amansız bir savaş Barışı hiç olmadığı kadar istiyorum Durulsun, dingin bir müzik çalsın Tek derdim, korkmadan gözlerine bakmak olsun Yanılmışım, anladım Birden büyük bir yalanın ortasında buldum kendimi Anladım, çünkü hislerin tuzağına düştüm Sert ve acımasız oldu bu sefer Yıllarca anlamak için uğraştım Şimdi anlamanın ızdırabını yaşıyorum Sessizce çekip gitmem gerekiyor Belirsizlik daha güzelmiş Kendine göre bir cazibesi varmış Şimdi herşey gün gibi ortada Böyle gelmi...