Bahtsız Şair
Sana sesleniyorum uzak diyarlardan Belki, bir fısıltı gibi gelebilir bu sana Kurtulamadım, endamı göğü delen dağdan Şu dağ infilak olsa, koşarak gelirim sana Olmadı, ne dağ gitti ne de sesim duyuldu Bağıra bağıra çağırdım seni, nasıl duymadın Ben konuşunca herkes birden sağır oldu Sensizliğe yıllardır bir türlü alışamadım Bazı zamanlar bir umut içimde filizlenir Kalbimde bir panayır, bir eğlence Bazı zamanlarsa tüm hayallerim devrilir Uyku tutmaz, deliririm her gece İşte tam şurada, kalbinin orta yerinde Sana doğru seslenen, gelen biri var Hep yanındadır o; sevginde, kederinde Hele bir aç kalp gözünü, seni seven biri var Şu bahtsız şair, şiirine seni almış Her kelimesinde, mısrasında seni anmış Bazen çöllerde bazen satırlarda aşkını aramış Şairliği mi bahtsız yoksa aşkı mı